درباره نيايش

نيايش، حالتي روحي است که ميان انسان با معبودش انس و ارتباطي باشکوه و ناگسستي مي‏آفريند و او را در جاذبه ربوبي قرار مي‏دهد. نياش با معبود، توفيقي است پر رمز و راز که پيش از آنکه در سخن آيد، دريافتني است. راز و نياز با پروردگار، ساز و کاري است که هيچ قيدي را بر نمي‏تابد و اين خود، بر اهميت و لطافت آن مي‏افزايد. نيايش، جلوه‏اي از ناتواني انسان و برخاسته از ياري خواستن اخلاص‏آميز از آفريدگاري است با کفايت. نيايش، پرواز روح است به سوي قدرتي که معجزه حيات از او سر زده است.

حافظ

پرستش و نيايش، در ذات و نهاد همه آدميان نهفته و برخاسته از فطرت اوست. ازاين‏رو، روح و روان انسان، همواره نيازمند نيايش و ارتباطي شايسته و رشدآفرين با جهان ملکوت و بارگاه کبريايي خداوند يکتاست و اين حقيقت، در منطق وحي الهي به زيبايي هويداست. نيايش، پاسخ‏گويي به فطرت تشنه آدمي و قدم نهادن در راهي است که کمال و سعادت را به ارمغان مي‏آورد. نيايش را بايد عاشقانه نجوا کرد و از معاني لطيف و دل‏پذيرش بهره گرفت. کسي که در حال نيايش به سر مي‏برد، از غرور و بلندپروازي دوري مي‏جويد و در تب و تاب مناجات با معبود دست و پا مي‏زند، در سايه عبوديت‏اش آرامش مي‏يابد، ديوار فاصله‏ها را فرو مي‏ريزد و شهد بندگي را مي‏چشد. چه خوب است لحظاتي ديدگان خود را از تماشاي خويشتن و طواف به دور خود برگيريم و نگاهمان را تا افق بي‏پايان ملکوت اوج دهيم و با نداي آه پروردگارا!، خود را از خودسري در اين جهان هدفدار پاک سازيم. مگر نه اين است که:

سعدي

پيام متن:

1. نيايش، پرواز روح به مبدأ هستي و برخاسته از فطرت آدمي است.

2. نيايش، پاسخ‏گويي به فطرت تشنه آدمي و قدم نهادن در وادي کمال و سعادت است.

جايگاه دعا و نيايش

بر اساس روايتي از پيامبر اکرم صلي‏الله‏عليه‏و‏آله ، نيايش روح عبادت است: «فإنّ الدعا مُخّ العبادة؛ دعا روح و مغز عبادت است.» در حديث ديگر، از دعا، به سلاح مؤمن و ستون و خيمه مؤمن و نور و روشنايي تعبير شده است. حضرت علي عليه‏السلام نيز از دعا، به عنوان کليد پيروزي و رستگاري ياد مي‏کند.

نيايش، حالتي روحي است که ميان بنده و معبودش انس و کشش زيبا و ناب ايجاد مي‏کند. درک ما، تخيل ما، انديشه ما و وجدان ما، در حال نيايش به هم مي‏آميزند و اقيانوس جان ما را مي‏شورانند. اين شور و هيجان معنوي، آن‏چنان هماهنگ و باشکوه شکل مي‏گيرد که نه‏تنها درون ما را از هر گونه آلودگي‏ها پاک مي‏کند، بلکه نور هدايت خداوندي را در آن فروزان مي‏کند. دعا، بيان‏کننده ارتباط بنده به مبدأ متعال و خواهشي است از محضر کريم بي‏همتا در طلب خوي‏هاي پسنديده، فضيلت‏هاي انساني، تأمين سعادت فردي و جمعي و دوري از پستي‏ها و گناهان. نيايش، خود مراتب و درجاتي دارد. از طمع به بهشت و ترس از جهنم، تا شوق لقاي پروردگار و خشنودي خداوند متعال. همچنين دعا و نيايش و تأثير آن در رفع گرفتاري‏هاي روحي و جسمي انکارنشدني است.

امام علي عليه‏السلام مي‏فرمايد: «آن کس که به شدت گرفتار دردي است، نيازش به دعا، بيشتر از فرد تن‏درستي است که از بلا در امان است».