اسمش رويش است ديگر؛ آن بخش از وجود ماست که دوست دارد کودکي کند؛ يعني اينکه درست مثل يک بچه سرزنده و با هيجان باشد. کودک درون ماست که ما را وا مي‌دارد از خودمان خلاقيت نشان دهيم ، شعر بگوييم، شوخي کنيم، در هپروت تخيلات‌مان سر کنيم و بچه بازي در بياوريم. کودک درون ماست که قهر مي‌کند، ناز مي‌کشد و يکهويي بهانه کوه و دشت مي‌گيرد.

اما چيزي که مهم‌تر از خود کودک درون است، انواع آن است. ما 2 نوع کودک درون داريم؛ کودک‌سازگار و کودک طبيعي. آنکه هي مي‌گويند کودک درونت را درياب، منظورشان کودک طبيعي درون است. اما کودک سازگار اصلا چيز خوبي نيست چون که کاملا تحت تاثير والد است؛ يعني نوعي از کودکي‌کردن که والدين آدم دوست دارند و کاملا تحت سلطه است. يادتان باشد که کودک طبيعي کاملا شاد و سرحال و بشاش است و اگر هم پرخاشگري مي‌کند، به‌هرحال خودش است اما کودک سازگار فقط دارد ديکته والدين خودش و جانشينان والدين‌اش در اجتماع ( از معلم گرفته تا همسر) را اجرا مي‌کند و فقط هدفش مقبول‌بودن است. هنرمندها و آنها که به قول معروف اهل عشق‌وحال هستند، به کودک طبيعي درونشان حسابي راه مي‌دهند.